Ben küçük bir çocukken çok yaramazdım. Eğer ben bir şey istersem onu mutlaka yapardım. Onu kardeşlerim ve annem de her zaman söylüyor. Niçin? Bilmiyorum. Belki ben ailemin en küçüğü olduğum için. Benim hatırladığım olay çok komik. O zaman bahar mıydı, yaz mıydı? Tam hatırlamıyorum, ama çok güzel bir gündü. Annem Bişkek’te çalışıyordu. Onun için her gün erken kalkıp trenle işe gidiyordu. O gün ben de annemle birlikte kalktım ve anneme bana çikolata getirmesini söyledim. Annem bana çikolota getireceyini söyledi. Ama ben nasıl çikolota istediğimi söylemeyi unutmuşum. Annemin evden çıkmasından epey sonra ben anneme nasıl çikolata alması gerektiğini söylemek için giyinmeden, trene koştum. Sokaktaki insanlar şaşırıp, bana bakarak güldüler. Ama ben onları görsem de utanmadan koşmaya devam ettim. Sonra annemin arkasından yetişip ona iştediğim çikolatayı söyledim. Ama eve çok utanarak döndüm. Akşam annem geldiği zaman evde bizim komşularımız vardı. Ben ise başka odada ağlıyordum. Komşularımız, annemle gülerek konuşuyorlardı. Ben hızlıca evden çıktığımda sokaktaki çocukların da bana güldüklerini gördüm. Ben herkesi dövdüm. Sonra onlar hep beraber beni dövdüler. Ben ağlayarak eve girdim, annem ve komşular daha çok güldüler. Bu olaydan sonra ben hiç ağlamadım. Şimdi ise böyle değilim. Çünkü büyüdüm ve istediğim şeyleri kendim yapabilirim. O gün benim hayatımı değiştirdi. O zamandan beri ben küçük olsam da her şeyi düşünerek yapmaya başladım. Bence bu gibi olaylar herkesin başından geçse gerek. Özellikle köylüler bunun gibi olaylarla büyüyorlar. Bence, ben çok erken büyüdüm. Keşke çocukluğuma dönebilseydim!
Yazan: Melis Kasımbayev
Türkçe öğreniminde 4. ay.
Kırgızistan Türkiye Manas Üniversitesi
Okuman: Osman Çiğdem
Konusu: Çocukluğunuzdaki ilginç bir olayı anlatınız.
