Hepimiz bu dünyaya gelince yaşamaya başlarız. İnsan hayatında üç dönemi yaşar. Bunlar çocukluk, gençlik ve yaşlılık.
Çocukluk. Ne kadar tatlı ve unutulmaz bir dönem! Biz çocukluğumuzda her şeyi öğrenmeye başlarız, çünkü büyükler bize öğretirler, bu doğru, şu yanlış derler. Bu dönemde biz okumayı, yazmayı, hesaplamayı öğreniriz, güleriz ve tabi ki büyüyünce de çocukluğumuza geri dönmeyi isteriz. Sonra çocukluğumuzdaki fotoğrafları görünce çok güleriz, bazen çocukluğumuzu özleyip ağlarız, değil mi? Bu dönemde yaşarken annelerimiz her zaman yanımızdadır, annelerimiz masal anlatmadan uyumayız, her zaman büyükler bize küçüğüz diye tatlılar, şekerler alırlar. Sonra gençlik döneminde yaşamaya başlarız. Evet, tabi ki biz gençken kendimizi özgür hissetmek isteriz, hiç kimseyi dinlemeyiz, artık büyüdüm diye kendi istediğimizi yaparız, söyleriz. Bazen aklımız havalarda olur, kötü, zararlı, olumsuz şeylerle ilgilenmeye başlarız. Mesela, uyuşturucu maddeler kullanırız ve ebediyen onlara bağımlı kalırız. Bazen anne babamızla kavga ederiz, onların bize özgürlük vermelerini isteriz, onların sitemlerinden sıkılırız, bencil oluruz. Yani, ben gençlik tehlikeli bir dönem demek isterim. Ama kendini bilen, hayatında amacı olan , vurdum duymaz olmayan genç insan her şeye ulaşabilir. Mesela, gençken vaktini boşu boşuna geçirmeyip, yararlı şeylerle uğraşıp, üniversitede sıkı çalışıp amacına erişebilir. Ben her zaman bizim çalışmamız gerektiğini demek istemem, elbette bizim eğlenmemiz, gezmemiz, yeni insanlarla tanışmamız, onlarla iyi iletişim kurmamız da gerek.
Yaşlılık. Bu dönemi hiç kimse geçirmek istemez diye düşünüyorum, çünkü yaşlılıkta her şeyi yapamayız. Mesela, bir yere acelemiz varsa koşamayız, çünkü ayaklarımız, sırtımız ağrır. Sonra “Keşke genç olsaydım da çabucak oraya koşsaydım” diye kendi kendimize söyleniriz. Gerçekten yaşlıyken vücudumuz ağrır, ne koşarız ne de çalışırız. Çocuklarımıza bağlı kalırız . Bazı yaşlılar görme yetilerini kaybederler, bazıları da işitmelerini. Biliyorum, herkes hep üç dönemi yaşayamaz, bazıları çocukken, gençken hastalıktan ya da kazadan ölürler, yani üçüncü döneme varamayıp yaşamlarını kaybederler.
Ben bunlardan en çok çocukluğumda yaşamayı isterim, çünkü çocukken gelecek ile ilgim hiç olmaz, hiç kimseyle kavga edemem, tatlı ve uysal bir çocuk olabilirim. Gençken çok sorun çıkar, bir şeyi yanlış yaparsam büyüklerin gözlerinden düşebilirim. Yaşlılık da geçirmek isterim ama çocuklarımın evinde değil, onlara engel olmak, onları rahatsız etmek istemem. Hayatımızdaki bu dönemlerde elbette acılar, dertler, zorluklar olabilir ama onları biz sabırla atlatmalıyız. Her zaman gülümseyerek sorunlarımızı çözmeliyiz, asla sıkıntılara kendimizi teslim etmemeliyiz.
Nargiza Dumanova
Kırgızistan Türkiye Manas Üniversitesi
(Türkçe Öğreniminde 4. Ay)
Okutman: Zehra Öztürk
