(Geniş zaman, -madan ulacı, ad durum ekleri, iyelik ekleri, i-eylemi)
NASRETTİN HOCA İLE CiMRi ADAM
Bir gün Nasrettin Hoca, kalabalık bir arkadaş topluluğu ile birlikte kıra, gezmeye gider. O ve arkadaşları bir dere kenarında gezerlerken aniden bir adam dereye düşer, ama yüzme bilmediği için derin sulara dalıp çıkmaya başlar, "imdat, imdat!" diye bağırarak hiç durmadan yardım ister.
Hoca'nın arkadaşları ellerini adama uzatırlar. Ona "Ver elini, ver elini!" diyerek onu kurtarmak isterler, ama o adam onların ellerini tutmak istemez. O zaman Nasrettin Hoca, hemen kolunu sıvar ve dere kenarına gelip elini adama uzatır. Ona "Al elimi!" diye bağırır. Adam hemen Hoca'nın elini tutar ve kurtulur.
Hoca'mn arkadaşları bu olaya çok şaşırırlar. Bir arkadaşı Hoca'ya sorar: "Hocam, neden o adam hiçbirimizin elini tutmadı da yalnızca senin elini tuttu?" Hoca, gülerek şöyle der; "Siz o adamı benim kadar iyi tanımazsınız. O adam çok cimridir. Hiç kimseye bir şey vermeye alışık değildir. Ona ver elini dediğinizde bu yüzden elini vermedi; oysa ben ona "Al elimi!" dedim. O da hayatta yalnızca almayı sevdiği için elime sımsıkı sarıldı."
