■ Ulusal ve yöresel/azınlık (R/M) dilleriyle ilgili yasalar hemen hemen bütün ülkelerde/bölgelerde, yabancı dillerle ilgili yasalar 14 ülkede/bölgede ve göçmen dilleriyle ilgili yasalar sadece 6 ülkede/bölgede uygulanmaktadır.
■ Ulusal ve yabancı dillerin desteklenmesi üzerine resmi dil politikası belgeleri hemen hemen bütün ülkelerde/bölgelerde, yöresel/azınlık dilleri üzerine 18 ülkede/bölgede ve göçmen dilleri üzerine yalnız 4 ülkede/bölgede mevcuttur.
■ Yöresel/azınlık dilleri için Avrupa Sözleşmesi (The European Charter for Regional or Minority Languages-ECRML), anket uygulanan 18 ülkeden 11’inde meclisler tarafından onaylanmış, Fransız ve İtalyan hükümetleri tarafından imzalanmıştır.
Bulgaristan, Estonya, Yunanistan, Litvanya ve Portekiz ise bu şartı ne onaylamış, ne de imzalamıştır.
■ Eğitimde resmi olarak sayıca en fazla sunulan yöresel/azınlık dilleri, Güney-Avrupa ve Merkez-Avrupa ülkelerinde görülür.
Batı Avrupa’da, İtalya ve Fransa çok çeşitli diller sunmalarına rağmen bu genel kuralın açık istisnalarıdır. ‘Bölgesel’ ya da ‘azınlık’ dilleri kavramları ECRML’de belirtilmemiştir, ancak göçmen dilleri açıkça dışlanmıştır. Batı Avrupa ülkelerinde göçmen dilleri çoğunlukla yöresel/azınlık dillerinden daha önemli bir görünüme sahiptir, ancak bu diller daha az tanınır, korunur ve desteklenir.
■ Çoğu ülkeler/bölgeler resmi dil verilerini toplama mekanizmalarına aşinadır ve bunlardan çoğu üç dil türüne hitap eder: ulusal diller, yöresel/azınlık dilleri ve göçmen dilleri. 24 ülkeden/bölgeden 5’i, dile yönelik hiçbir veri toplama mekanizmasına sahip değildir: Avusturya, Bosna Hersek, Danimarka, Yunanistan ve Hollanda. Portekiz yalnız ulusal dil üzerine veri toplamaktadır.
■ Ulus-bölge genelinde resmi dile yönelik veri toplama mekanizmalarında sorulan başlıca dil sorusunda/sorularında da çeşitlilik vardır. Anket yapılan ülkelerden/bölgelerden yarıdan fazlası evde kullanılan dil hakkında soru sorarken, diğerleri esas dil ve/veya anadili hakkında sormaktadır.
