(+lı eki, +ltk eki, geniş zaman, -ip ulacı)
ALIŞKANLIK
Alışkanlık, çok yamandır ve hiç şakası yoktur. Yavaş yavaş, sinsi sinsi içimize ilk adımını atar; başlangıçta kuzu gibi sevimli, alçak gönüllüdür; ama zamanla çok tehlikeli olabilir.
Bence en büyük alışkanlıklarımız, küçük yaşımızda belirmeye başlar ve asıl eğitimimiz, bizi emzirip büyütenlerin elindedir. Çocuk, bir tavuğun boynunu sıkar, kediyi, köpeği oyuncak edip yara bere İçinde bırakır; annesi de ona bakıp güler. Kimi baba da oğlunun, savunmasız birini dövmesini yiğitlik belirtisi sayar, sevinir; oysa bunlar, zalimliğin, zorbalığın asıl tohumları, kökleridir. Çocukla filizlenir, sonra alışkanlığın kucağında büyüyüp gelişir.
Bu kötü eğilimleri yaşın küçüklüğüne ve işin önemsizliğine sayıp hoş görmek tehlikeli bir yoldur. Bunun için çocuklarımıza küçük yaşlardan başlayıp iyi bir eğitim ve terbiye vermek bizim en önemli görevlerimizdendir.
